دلی کجاست که آن دل سرشته از جهان ملک خاتون غزل 310

1 دلی کجاست که آن دل سرشته با غم نیست چون زلفِ خوب رخان بام و شام درهم نیست

2 جهان بخست دلم را به تیغ کین و ستم که در جهانش بجز وصل دوست مرهم نیست

3 به پرسشی و سلامی ز دوست خرسندم فغان و داد ز جور و جفاش کان هم نیست

4 هلال عید اگرچه به چشم خلق نکوست ولی چو ابروی جانان همیشه در خم نیست

5 صبا به سوی نگارم گذر کن از سر لطف بگو که غیر غمم یار غار و همدم نیست

6 وگر ز حال جهان پرسدت بگو با او بیا که جز دل گرمی و آه سردم نیست

7 فراغتیست ز حال جهان ترا لیکن مرا ز روی تو جانا قرار یک دم نیست

8 طبیب درد دلم را اگر کند چاره بگو که جز غم هجران دوست دردم نیست

9 دلم به سایه سروی نشست بر لب جوی چرا که از سر ما سایه ی قدت کم نیست