ای گل دگر ز دست کجا می گذارمت از سلیم تهرانی غزل 296

1 ای گل دگر ز دست کجا می گذارمت نتوان فریب داد مرا، خوب دارمت

2 از تو ندیده ام به جهان بی وفاتری باور مکن گر اهل وفا می شمارت

3 در روزگار نیست مرا چون تو دشمنی در حیرتم که این همه چون دوست دارمت؟

4 کاری نکرده ای که نصیبم مباد، اگر از پیش دیده دور شوی یاد دارمت

5 ذوقی چنان به صحبت وقت وداع نیست جان عزیز من، به خدا می سپارمت

6 چشم سرایت از تو مرا ای سرشک نیست تخمی نه ای که از پی حاصل بکارمت

7 خوش آن زمان سلیم که پرسد چو نام من گویم فلان غلام وفادار خوارمت