کجا شد آنکه مرا خان بدو از فلکی شروانی قصیده 15

1 کجا شد آنکه مرا خان بدو بدی خوش و خرم که تا شد او دل و چشمم تباه شد ز تف و نم

2 ز هجر آن لب نوشین که بود همدم جانم دلم برید و ز چشمم بریده می نشود دم

3 دلم ز حسرت خالش چو خال اوست پر از خون قدم ز فرقت زلفش چو زلف اوست پر از خم

4 دلم نماند ز عشقش ولی بماند غم دل بدان دلی که ندارم به چند گونه خورم غم

5 مراست تا بشد از من نوازش بم و زیرم خروش زارتر از زیر و ناله صعب تر از بم

6 به داغ اوست مرا جان وز او نیافته درمان به زخم اوست مرا دل وز او نیافته مرهم

7 ز دوست دورم و دارم تنی به رنج معذب ز یار فردم و دارم دلی به درد متهم

8 لحرقتی لحبیبی یذم من هو ید زی لشفقتی لعشیقی یلوم مق هو یعلم

9 اذالبلاء به روحی دنا فقلت تفضل اذالعناء لقلبی دعا فقلت تقدم

10 فان بعثت کتابی، فقد ندی و تعدی وان طلبت جوابا فقد اوتی و تبرم

11 اگر چه گشت پریشان نشاط من ز غم او امید هست که آید به فر شاه فراهم

12 جهان فر و فراست خجسته پور فریدون که از سموم نهیبش شود نسیم سماسم

13 زهی تن تو منزه ز شکل های مزور خهی دل تو مصفا ز فعلهای مذمم

14 بروز تا ملک چین شود سوار بر اشهب چو شاه هند سحر گه شود پیاده ز ادهم

15 به پشت اشهب و ادهم رسیده باد بر تو ز هند و چین همه ساله خراج و باج دمادم

16 همیشه از پی نصرت فضای تیر تو صافی مدام بر سر دشمن قضای تیغ تو مبرم

17 از اختلاف عناصر تن حسود تو مضطر ز انتقال طبایع دل عدوت مخیم

18 ز بوم صحن سرایت بهشت گوشه گلشن به سوی بام جلالت سپهر پایه سلم

19 ظفر به تیغ تو غالب هنر ز رای تو خیره فلک به قدر تو اعلا جهان به جاه تو خرم