دوشینه کجا رفتی و مهمان از هلالی جغتایی غزل 387

1 دوشینه کجا رفتی و مهمان که بودی؟ دل بی تو بجان بود، تو جانان که بودی؟

2 این غصه مرا کشت که: غمخوار که گشتی؟ وین درد مرا سوخت که: درمان که بودی؟

3 با خال سیه مردم چشم که شدی باز؟ با روی چو مه شمع شبستان که بودی؟

4 ای دولت بیدار، بپهلوی که خفتی؟ وی بخت گریزنده، بفرمان که بودی؟

5 شوری بدل سوخته افتاد، بفرما: امشب نمک سینه بریان که بودی؟

6 من با دل آشفته چه دانم که: تو امشب جمعیت احوال پریشان که بودی؟

7 دور از تو سیه بود شب تار هلالی ای ماه، تو خورشید درخشان که بودی؟