کجائی ای رخ تو نوبهار باغ از مجد همگر قصیده 32

1 کجائی ای رخ تو نوبهار باغ جمال کجائی ای قد تو سرو بوستان وصال

2 کجائی ای گل خندان من دراین سرفصل که باز بر گل خندان وزید باد شمال

3 ببین که سرو سهی از نسیم شد رقاص نگر گه فاخته شد در چمن دگر قوال

4 کنون که ناله بلبل ز طرف گل برخاست تنم ز درد فراق توشد زناله چو نال

5 بیاو جان ز تن من ببر که جانت فدا بیا و خون دل من بخور که خونت حلال

6 ز جان ملول نگردد مگر که بی رخ تو به جان تو که دلم بی رخت گرفته ملال

7 ز فرقت قد چون سرو تو شدم چوکمان ز حسرت لب و دندان تو شدم چو خلال

8 به پرسش دل بیمار من خیال تو دوش چو دید زار مرا خفته بر امید خیال

9 چو گفت هست دلت خوش، به زاریش گفتم من از تو دور و دراین وقت خوشدلیست محال

10 کنون که لطف هوا اعتدال آن دارد که ممکن است کز و جانور شود تمثال

11 تو جان جان منی در وفا روا نبود که در غم تو رسد روز عمر من به زوال

12 ز بهر حفظ بقا چاره ای نمی دانم اگر بماند هجران تو بدین منوال

13 که مدح خسرو پیوند عمرخویش کنم که باد عمرش در خسروی هزاران سال