هرگاه که به ناکامی دور از از کمال خجندی غزل 810

1 هرگاه که به ناکامی دور از لب بار افتم چون خسته بی مرهم مجروح و نگار افتم

2 مخمور و خراب آمد جان بیلب نوشینش چون می نبود لابد در رنج خمار افتم

3 هرجا نظر اندازم بی تو به درخت گل از گریه به بالایش چون ابر بهار افتم

4 آن بار به من صد ره نزدیک ترست از من گر دور به صد منزل از بار و دیار افتم

5 باشم همه شب با به در گشت مگر ناگه با چارده ماه خود یک شب به دو چار افتم

6 صد موج زند اشکم از شوق کنار او گو موج بزن دریا باشد به کنار افتم

7 با زاهد اگر افتم ساکن شودم گریه چون پیش کمال آیم در ناله زار افتم