تا نیستی در آمد از حکیم نزاری قهستانی غزل 401

1 تا نیستی در آمد و هستیِ ما ستد هم صبر در حجاب شد از ما و هم خرد

2 ما عاشقانِ کویِ خرابات دم زنیم کز زاهدانِ صومعه بویِ وفا نزد

3 از حرص و آز تن به عنا در نداده ایم هم چون درختِ توت لگد خورده از قفد

4 دیوانگانِ ملکِ خداییم و خلق را در ما ز راهِ عقل تصرّف نمی رسد

5 ما را به رنگ و بوی تفاوت نمی کند گر اطلس است پوشش و گر پارۀ نمد

6 محرابِ دینِ ما خمِ ابرویِ او بس است یک وجه اگر دو قبله کند کی روا بود

7 چون دوست در نظر بود از حور فارغیم با نور آفتاب کجا شمع در خورد

8 الّا رضایِ دوست نجویم ز خیر و شر الّا برایِ دوست نگویم به نیک و بد

9 در عشق واجب است دلیلی نزاریا هرگز به منتها نرسد هیچ کس به خود