کی بود کی که شب محنت من روز شود از جامی غزل 143

1 کی بود کی که شب محنت من روز شود صبح اقبال من آن روی دل افروز شود

2 بی تو از سینه چو خواهم که برآرم نفسی نارسیده به دلم آه جگرسوز شود

3 کی شود دوخته چاک دلم از تیغ غمت گر به هر مو مژه ات ناوک دلدوز شود

4 گر مطیعش شود این گنبد فیروزه چه سود هر که بر دولت وصل تو نه فیروز شود

5 چون رهم باز ز غمهای جهان گر نه غمت مایه شادی این جان غم اندوز شود

6 چون الف راستی قد تو بیند چه عجب کز پی خدمت تو دال صفت کوز شود

7 حرفی از سر خطت گر بنویسد جامی پیش او پیر خرد طفل نوآموز شود