کی دل شود از هوای خود شرمنده از قدسی مشهدی رباعی 558

1 کجا در غربتم یک همدم دیرین شود پیدا؟ به جز شمعم که گاهی بر سر بالین شود پیدا

2 به گوش منصفان کافی بود صاحب طبیعت را اگر در صد غزل یک مصرع رنگین شود پیدا

1 ای خوشدلی برو که غمینم سرشته‌اند درمان گداز و درد گزینم سرشته‌اند

2 از آب و خاک کعبه و بتخانه نیستم نه دوستم، نه خصم، چنینم سرشته‌اند

1 نیست باکی گر به دستم غنچه سیراب نیست در دل من غنچه پیکان او نایاب نیست

2 جلوه صبح است شامم را به یاد روی دوست آسمان را بر شب من منت مهتاب نیست