چون شب برسد ز صبح‌خیزان از ابوسعید ابوالخیر رباعی 371

1 از کفر سر زلف وی ایمان میریخت وز نوش لبش چشمهٔ حیوان میریخت

2 چون کبک خرامنده بصد رعنایی میرفت و ز خاک قدمش جان میریخت

1 هرگاه که بینی دو سه سرگردان را عیب ره مردان نتوان کرد آن را

2 تقلید دو سه مقلد بی‌معنی بدنام کند راه جوانمردان را

1 عصیان خلایق ارچه صحرا صحراست در پیش عنایت تو یک برگ گیاست

2 هرچند گناه ماست کشتی کشتی غم نیست که رحمت تو دریا دریاست

1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما

2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما