1 چون بخواند حاسدم آتش پرست چون مرا بیند چنین آتش بدست

2 ماهم اندر آتشیم از آب رز گر خلیل اللّه در آتش نشست

3 گر بود بی آبرویان را مجال از تعصّب در زنند آتش به مست

4 زاهد روبَه طبیعت را چه قدر شیر با آن صولت از آتش بجست

5 چون نباشد دوزخی مست سخی پس از آن آتش به این آتش بر است

6 ساقیا هین کز دم دی در دلم گر نمی خون بود بی آتش ببست

7 نی چه میگویم که دور از روی او زار میسوزم ز بس آتش که هست

8 دوش گفتی می لبم مجروح کرد جان من یاقوت کی زأتش بخست

9 از نزاری رخ مپوش امشب که هست بت پرست ، اخترپرست ، آتش پرست