وقتی گر بود همچو گوهر از جویای تبریزی رباعی 86

1 هوای دشت چون افتاد در سر آن پریرو را طپیدن های دل صحرا به صحرا برد آهو را

2 حریف نکته چین را پاسداری کن چو آیینه یکی صد گوید از عیبت شکستی گر رسد او را

1 نگه بر چهره نتوان کرد آن ترک شرابی را یکایک چون در آتش افکند کس مرغ آبی را

2 هلاک گردش چشمی که از هر جنبش مژگان عمارت می کند در کشور دلها خرابی را

1 الهی ره نما سوی خود این مدهوش غافل را ز دردت جامه زیب داغ چون طاووس کن دل را

2 برد بی‌طاقتی از عالم هستی برون دل را تپیدن بال پرواز است مرغ نیم بسمل را