وقتی گر بود همچو گوهر از جویای تبریزی رباعی 86

1 وقتی گر بود همچو گوهر اشکم شد ز آتش دل کنون چون اخگر اشکم

2 زد قطره شب هجر ز بس در طلبت یک آبله گشت پای تا سر اشکم