وقتی که درو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 112

1 دلم نخست که دل بر وفای یار نهاد به بی قراری با خویشتن قرار نهاد

2 ز جان امید ببّرید و دل ز سر برداشت پس انگهی قدم اندر ره استوار نهاد

1 روی از آن خوبتر تواند بود؟ هان بگوئید اگر تواند بود

2 آنچنان نازک و چنان شیرین لب نباشد، شکر تواند بود

1 دل غنچه را باز این غم گرفتست که پشت بنفشه چرا خم گرفتست

2 نقاب از رخ او بخواهد گشودن صبا غنچه را زان فرادم گرفتست