صفت خرابی دل، به حدیث کی از سلمان ساوجی غزل 229

1 صفت خرابی دل، به حدیث کی درآید؟ سخن درون عاشق، به زبان کجا برآید؟

2 چو قلم بدست گیرم که حکایتت نویسم سخنم رسد به پایان و قلم به سر درآید

3 سر من فدای زلفت، که ز خاک کشتگانش همه گرد مشک خیزد، همه بوی عنبر آید

4 به تصور خیالت، نرود به خواب چشمم که به چشم من خیال تو ز خواب خوشتر آید

5 به قلندری ملامت، چه کنی من گدارا؟ که سکندر ار بکوی تو رسد قلندر آید

6 اگرم به لب رسد جان، به خدا که نیست ممکن که به جز خیال رویت، دگریم بر سر آید