زنده کی از برت ای جان جهان از آذر بیگدلی غزل 129

1 زنده کی از برت ای جان جهان برخیزم؟! مگر آن دم که سپارم بتو جان برخیزم!

2 وعده ی خلوت خاصم، چو دهی در مجلس؛ آن قدر باش که از خلق نهان برخیزم!

3 غیر من نیست میان توو اغیار حجاب؛ آه از آن روز که منهم ز میان برخیزم

4 رنجشم از تو بحدی است که در خلوت خاص صد رهم گر بنشانند، همان برخیزم!

5 غمی از پیریم آذر نه که در پای خمی؛ شب چو آسوده شوم، صبح جوان برخیزم