آنکه چون جامی خورد آتش از جویای تبریزی غزل 516

1 آنکه چون جامی خورد آتش به بزمی در زند آفت دوران شود گر ساغر دیگر زند

2 می تواند گشت از خوان که و مه کامیاب دست تسلیم آنکه دایم چون مگس بر سر زند

3 می تواند روز و شب تاج سر افلاک بود هر که استغنا چو مهر و ماه بر افسر زند

4 مدت ایام دولت پنج روزش بیش نیست مدعی جویا چو گل گیرم که طبل زر زند