1 چه حاصل گر هزاران گل دمد یا صد بهار آید؟ مرا چون با تو کار افتاده است اینها چه کار آید؟

2 دلم را باغ و بستان خوش نمیآید، مگر وقتی که جامی در میان آرند و سروی در کنار آید

3 چو سوی زلف خوبان رفت، سوی ما نیاید دل وگر آید سیه روز و پریشان روزگار آید

4 نمیآیم برون از بیم رسوایی، که میترسم مرا در پیش مردم گریه بی اختیار آید

5 پس از عمری، اگر آن طفل بدخو بگذرد سویم نمی گیرد قراری، تا دل من در قرار آید

6 فزون از داغ نومیدی بلایی نیست عاشق را مبادا کین بلا پیش من امیدوار آید

7 هلالی، چون تو درویشی و آن مه خسرو خوبان ترا از عشق او فخرست و او را از تو عار آید