دمهای زنده را، از اجل کی زیان بود؟ از حزین لاهیجی غزلیات ناتمام 1494

1 چشمم گشوده است در فیض نوبهار از داغ، ریخته ست دلم طرح لاله زار

2 منت خدای راکه به عون عنایتش منت پذیر نیستم از خلق روزگار

1 پیوند بود با رگ جان خار ستم را کو گریه که شاداب کند، کشت الم را؟

2 صد شکرکه در وادی تفسیدهٔ حرمان دارد قدمم، درگره آبله یم را

1 قول و عمل زشت و نکو گرچه قضا کرد امّا نتوان گفت چرا گفت و چرا کرد

2 الماسم اگر بر جگر افشاند، عطا بود خون دل اگر در قدحم کرد به جا کرد