ای مشت گل این غرور از خلیل‌الله خلیلی رباعی 10

1 یارب به کسانی که جگر سوخته‌اند یک عمر متاع درد اندوخته‌اند

2 خاکم به هوای آن جوانمردان کن کز هرچه به جز تو دیده بردوخته‌اند

1 بر قلهٔ کهسار، درختی برپاست بر شاخ درخت، آشیانی پیداست

2 غم کوه و درخت، زندگانی من است بر شاخ درخت، مرغکی نغمه‌سراست

1 یارب سوزی که جسم و جان را سوزم این کارگه سود و زیان را سوزم

2 یک شعلهٔ جان‌سوز که در آتش آن خود را سوزم هر دو جهان را سوزم