اغیار را به صحبت جانان از محتشم کاشانی غزل 147

1 اغیار را به صحبت جانان چه احتیاج بی درد را به نعمت درمان چه احتیاج

2 در قتل من که ریخته جسمم ز هم مکوش کشتی چو شد شکسته به طوفان چه احتیاج

3 نخل توام به سعی مربی ثمر مبخش خودرسته را به خدمت دهقان چه احتیاج

4 کی زنده دم تو کشد منت مسیح پاینده را به چشمهٔ حیوان چه احتیاج

5 از لعبتان چین به خیال تو فارغیم تا جان بود به صورت بی‌جان چه احتیاج

6 بعد طریق کعبهٔ مقصد ز قرب دل چون بسته شد به بستن پیمان چه احتیاج

7 بهر ثبوت عشق چو در بزم منکران دل چاک شد به چاک گریبان چه احتیاج

8 پیش ضمیر دلبر ما فی‌الضمیر دان اظهار کردن غم پنهان چه احتیاج

9 در فقر چون عزیزی و خواری مساویند درویش را به عزت سلطان چه احتیاج

10 چون دیگریست قاضی حاجات محتشم مور ضعیف را به سلیمان چه احتیاج