صبا چه گفت بگوش چمن که خندانست؟ از قاسم انوار غزل 126

1 صبا چه گفت بگوش چمن که خندانست؟ میان صحن گلستان خروش مستانست

2 چه حالتست سمن را که سرگران شده است؟ چه بود سرو سهی را که پای کوبانست؟

3 چه حالتست که نرگس پیاله می دارد؟ چه حکمتست که غنچه بشکل پیکانست؟

4 چه بود لاله سیراب را که سرمستست؟ بگو که زلف سمن از چه رو پریشانست؟

5 شراب حب ازل ریختند بر عالم فروغ باده ز ذرات کون تابانست

6 بصورت دو جهان سر عشق ظاهر شد کنون بر تبت انسان رسید، انسانست

7 چه باشد انسان؟ مجموعه اصول و فروع چه باشد انسان؟ مقصود کان و ماکانست

8 چه باشد انسان؟ خم خانه می ازلست چه باشد انسان؟ سلطان ملک عرفانست

9 چه باشد انسان؟ آیینه خدای نمای چه باشد انسان؟ مرآة کفر و ایمانست

10 بیار، ساقی، از آن باده سبک روحان که مرهم دل ریشست و راحت جانست

11 بگو بناصح: تا بیش ازین محال مگوی که قاسمی بیهمه حال مست و حیرانست