از آن چه سود که نوروز شد از هلالی جغتایی غزل 191

1 از آن چه سود که نوروز شد جهان افروز؟ که بی تو روز و شب ما برابرست امروز

2 اگر بقصد دلم سوی تیغ دست بری بپای خویشتن آید، چو مرغ دست آموز

3 دلم بذوق شکر خنده تو پر خون شد کجاست غمزه خونریز و ناوک دلدوز؟

4 بدفع لشکر غم، صد سپه برانگیزم ولی چه سود؟ که بختم نمی شود پیروز

5 بگریه گفتمش: ای مه، بعاشقان می ساز بخنده گفت: هلالی، بداغ ما می سوز