چه حظ زشاهد و شمع و شراب از آشفتهٔ شیرازی غزل 1161

1 چه حظ زشاهد و شمع و شراب و شیرینی ببزم غیر شب ار ماه خویشتن بینی

2 چو مجمرش شده چهره زآتش می غیر سزد بر آتش اگر همچو عود بنشینی

3 جلال قیصر و دارا دو جو نمی ارزد درآ ببزم محبت بعجز و مسکینی

4 تو را که سیب زنخدان یار دردستست خطا بود که بدو سیب خلد بگزینی

5 صبا صفت به بناگوش زلفش ار گذری بزیر توده عنبر هزار گل چینی

6 هزار بار اگر نیش میزند زنبور نمیرود زعسل لطف طبع و شیرینی

7 بوصف زلف وی آشفته عمر آخر شد تو باز بر سر افسانه نخستینی

8 مرا بکفر و به اسلام هیچ کاری نیست که نیستم بجز از مهر مرتضی دینی

9 زمام بختی گردون بدست رایض اوست چنان کشد که شتر را مهار در بینی

10 کجا مجاهده عشق را بتابد عقل چگونه صعوه درآید برزم شاهینی