1 طاعتی که عجب آورد یا غرور معصیت کو چون کند از یار دور

2 گفت پیغمبر که لولم تذنبوا بر شما بودی مرا خوف دو تو

3 زانکه باشد در گنه عجز و نیاز حق همی بخشد چو کردی توبه باز

4 لیک در طاعت ت را گر عجب هست هر که معجب گشت از دوزخ نرست

5 طاعتی ک و عجب و نخوت بار داد بدتر از هر معصیت گفت اوستاد

6 گفت بیزارم از آن طاعت که او موجب عجب آمد و کبر دو تو

7 ای خوشا آن معصیت کو عاقبت آورد ما را به عجز و مسکنت

8 هر که داد او جای نخوت را به سر طاعتش چون معصیت آمد مضر

9 هر گناهی کو ندامت آورد طاعتش خوان چون سلامت آورد

10 چون بنای کار بر فقر و فناست کفر این ره هستی و کبر و ریاست

11 گفت پیغمبر انی ن المذنبین پیش حق به از حنین الذاکرین

12 ناله های زار عاشق پیش حق بر فغان ذاکران دارد سبق

13 هر چه رو بر عجز دارد طاعتست اندرین ره عجب و نخوت آفتست

14 افتقار و عجز و درویشی خوشست نیکخواهی خیراندیشی خوشست

15 نیست خالی هیچ شئی از حکمتی گر شوی عارف بیابی لذتی

16 آیینۀ هستی چه باشد نیستی نیستی بگزین گر ابله نیستی