1 چه سودا راه زد دوشم همانا از جنون دیدم که اندر ظلمتِ شب آفتابی ره نمون دیدم

2 چو خفّاش از تحیّر شد حجابِ چشمِ من نورش مقاماتِ خود از ادراکِ عقل و حس برون دیدم

3 یکی را نیم شب دیدم که او را کس نمی بیند وگر بیند نمی داند که چون گوید که چون دیدم

4 ز بس نورِ تجلّی شد جهان بر چشمِ من روشن ز جان امیّد ببریدم که دل را غرقِ خون دیدم

5 علاماتِ قیامت ظاهرا بنمود در محشر بحمدالله اَعلامِ ملامت سرنگون دیدم

6 عجب نبود که چون فرهاد در شورم که با شیرین مکانِ خود برون زین بارگاهِ بی ستون دیدم

7 نه من دیدم که من دانم که دید این حالتِ مشکل نزاری را ز بس حیرت قوی باری زبون دیدم

8 ز خود در غصّه می افتم که من آن راز چون گویم ز خود خیران فروماندم که من این خواب چون دیدم