مرا چه غم که مرا از حکیم نزاری قهستانی غزل 365

1 مرا چه غم که مرا سرزنش کنند و ملامت که من معاینه دیدم جمال روز قیامت

2 اگر تو نیز طلب گار آن شوی که ببینی ز بود خود به در آیی کفایت است و کرامت

3 نه در میان بلایی که بر کنار ، پس این جا مکن به هرزه طمع در بلای عشق سلامت

4 امید منقطع از وصل دوست شرط نباشد بر آستان رجا از لوازم است اقامت

5 نثار کردن جان خود ضرورت است و فریضه اگر به موجب شکرانه ور بود به غرامت

6 نزاریا نکنی التفات اگر چه شده ستی میان خلق فضیحت به صد هزار علامت

7 تو را چو غایت مطلوب حاصل است و معین به صرف کردن عمرت در این بلا چه ندامت