این چه بیداد است ای شمشاد از جویای تبریزی غزل 1062

1 قانع شده ست دل به تمنای او مرا در سر بس است شورش سودای او مرا

2 در عشق پای تا به سرم خون شد و چکید از بس فشرده پنجهٔ گیرای او مرا

1 به نیروی محبت در کنار آرم میانش را به زور ناتوانی می کشم آخر کمانش را

2 بساطی چیده رنگین چشم بد دور از نگاه او بود هردم زخون تازه ای گرمی دکانش را

1 کی به گوش او کند جا ناله های زار ما سرمهٔ آواز شد خون دل افگار ما

2 غنچه سان از شکوه گر لبریز خون دل شویم گل کند رنگ خموشی از لب اظهار ما