این چه بیداد است ای شمشاد از جویای تبریزی غزل 1062

1 این چه بیداد است ای شمشاد قامت می‌کنی در شکرخندی نهان شور قیامت می‌کنی

2 جام بی‌مهریت بادا سرنگون زاهد چو چرخ باده‌نوشان محبت را ملامت می‌کنی

3 در چنین فصلی که بوی گل به دامان هواست گر رسانی ساقیا جامی کرامت می‌کنی