1 چه التفات به خار و خس چمن داری که عار و ننگ ز نسرین و یاسمن داری

2 تمام سحر و فسونی به دلفریبی خلق چه احتیاج به زلف و رخ و ذغن داری

3 مگر تلافی ما در دلت گذشته که باز هزار عربده با خوی خویشتن داری

4 خورند خون همه اعضا ز ذوق شمشیرت مگر به خاطر خود فکر قتل من داری

5 نشاط و عیش ببزم تو خوشه چینانند که می قدح قدح و گل چمن چمن داری

6 چه دوستیست به آن سنگدل رضی دیگر چه دشمنیست که با جان خویشتن داری