1 تخم گشت ای عجب مگر سخنم که پراکنده بر زمین فکنم

2 او بروید همی و شاخ زند من ازو دانه ای همی نچنم

3 از فنای سخن همی ترسم که بغایت همی رسد سخنم

4 آفتابست همتم گر چند عرضی گشت همچو سایه تنم

5 بار گشته ست پوست بر تن من چون توانم کشید پیرهنم

6 روزگارم نشاند بر آتش صبر تا کی کنم نه برهمنم

7 هر زمانی به دست صبر همی کردن آرزو فرو شکنم

8 گاه در انجمن چنان باشم که فرامش شود ز خویشتنم

9 گه تنها ز خود شوم طیره گویی اندر میان انجمنم

10 همه آتشکده شدست دلم من از آن بیم دم همی نزنم

11 که ز تف دل اژدها کردار پر ز آتش همی شود دهنم

12 سر به پیش خسان فرو نارم که من از کبر سرو بر چمنم

13 منت هیچ کس نخواهم از آنک بنده کردگار ذوالمننم

14 گر ز خورشید روشنی خواهد دیدگان را ز بیخ و بن بکنم

15 ای که بدخواه روزگار منی شادمانی بدانچه ممتحنم

16 تو اگر چه توانگری نه تویی من اگر چند مفلسم نه منم