ای دل چه نشسته ای که فرصت از سلیم تهرانی رباعی 25

1 چه غافلی ست ز دور سپهر، مردم را در آسیا بنگر خواب ناز گندم را

2 هزار همچو تو رفتند و آسمان برجاست بسا سبو که شکسته ست در قدم خم را

1 برق عشق آمد که سوزد خرمن تدبیر را با گریبان کار افتد دست دامنگیر را

2 نام من در دفتر اهل شهادت داخل است کرده ام روشن سواد جوهر شمشیر را

1 نتوان گفت به رویش سخن آینه را نسبتی با تن او نیست تن آینه را

2 شوق رویش همه کس را به غریبی دارد سبب این است جلای وطن آینه را