داریم ز قدت گلها از اوحدی مراغه‌ای رباعی 161

1 رخ خوب خویشتن را بچه پوشی از نظرها؟ که به حسرت تو رفتن بدو دیده خاک درها

2 برت آمدیم یک دم، ز برای دست بوسی چو ملول گشتی از ما، ببریم درد سرها

1 نیست در آبگینه آتش و آب باده‌شان رنگ می‌دهد، دریاب

2 باده نیز اندر اصل خود آبیست کآفتابش فروغ بخشد و تاب

1 آنکه دل من ببرد، از همه خوبان، یکیست وآنکه مرا می‌کشد در غم خود، آن یکیست

2 نیست عدو را مجال، با مدد آن جمال آیت دردش پرست، نسخهٔ درمان یکیست