ما منت مرهم به جراحت نپسندیم از جویای تبریزی غزل 857

1 ما منت مرهم به جراحت نپسندیم بر زخم جگر سوختهٔ داغ تو بندیم

2 چون غنچه بود خرمی ما ز غم عشق تا دل به ره دوست نبازیم، نخندیم

3 سوزیم گه دیدن اغیار به رویت در دفع گزند نظر بد چو سپندیم

4 ماییم که با دیدهٔ دایم نظرباز از حلقهٔ بگوشان خم زلف کمندیم

5 از پستی ما رتیهٔ اقبال فزونست ما خاک نشین غم آن سرو بلندیم

6 افسوس که لخت جگر چند ز مژگان امشب بمراد دل جویا نفکندیم