ماییم که چون باده گل رنگ از قاسم انوار غزل 474

1 ماییم که چون باده گل رنگ بجوشیم گه باده بنوشیم و گهی باده فروشیم

2 در صحبت عقل این دل بیچاره ملولست بنشین نفسی، تا قدحی باده بنوشیم

3 چون خرقه ما آلت عقل آمد و تزویر آلودگی خرقه بزنار بپوشیم

4 از حلقه ما دور مشو، ای دل و دینم ما حلقه بگوشان ترا حلقه بگوشیم

5 با عشق روانیم و دوانیم درین راه از روز ازل تا به ابد دوش بدوشیم

6 گویند که: این راه ندارد سر و پایان هرچند که ما بی سر و پاییم بکوشیم

7 قاسم، بنگر حالت رندان خرابات در مجلس مستان همه گویای خموشیم