ما زسودای گل و از بوستان از آشفتهٔ شیرازی غزل 840

1 ما زسودای گل و از بوستان آسوده ایم نوبهاری جسته ایم و از خزان آسوده ایم

2 اصل جانان هست گو یکسر جهان فانی بود یکجهان جان برده ایم و از جهان آسوده ایم

3 گر بهشت نسیه ای دارند وقتی زاهدان ما بنقد از همت پیر مغان آسوده ایم

4 گر بلا پیوسته بارد زآسمان ما را چه غم زآنکه اندر سایه دارالامان آسوده ایم

5 ما بخاک میکده جستیم آب زندگی خضر را گو کز حیات جاودان آسوده ایم

6 مژده کامد آن پری کاندر میان مردمان ما زطعن مردمان اندر جهان آسوده ایم

7 یوسفی در مصر دل جستم عزیز ایدوستان از تمنای بشیر و کاروان آسوده ایم

8 ما متاع دین و دل دادیم بر تاراج عشق از خطرهای ره وز رهزنان آسوده ایم

9 برده عشقت از دل پیر و جوان تاب و توان خوش زتیر طعنه پیر و جوان آسوده ایم

10 آن زره موی کمان ابرو که اندر خیل ماست ما زتیغ تیز وز تیر و کمان آسوده ایم

11 تا که آشفته امام عصر را شد مدح خوان از بلای فتنه آخر زمان آسوده ایم