سوزیم تا برفروزی از امیرعلیشیر نوایی غزل 13

1 سوزیم تا برفروزی روی آتشناک را ساز آتش گیره ی آن شعله این خاشاک را

2 از شکاف غنچه پنداری نمایان گشت گل گر ز چاک پهلویم بینی دل صد چاک را

3 گردسان خیزد زمین زان رو که در وقت خرام جان دهد رفتار چون آب حیاتت خاک را

4 حاجب قصرت گرم راند عجب نبود که نیست رسم ماندن پیش شه دیوانه بی باک را

5 ساقیا از محنت دوران ضمیرم تیره گشت باده تا صیقل دهم آئینه ادراک را

6 چون گدای دیر می نوشد بود صد گونه رشک از سفال کهنه ای او ساغر افلاک را

7 گر نه مقصودش می گلرنگ باشد دست صنع خوشه های لعل یاقوت از چه بندد تاک را

8 بنده پیر خراباتم که جام جود او سوزد از یک برق می صد خرمن امساک را

9 فانیا کار جهان جز غم نباشد باده نوش لحظه‌ای گر شاد خواهی خاطر غمناک را