نیشی گرفته سینهٔ خویش از عرفی شیرازی غزل 507

1 نیشی گرفته سینهٔ خویش ریش می کنیم تا هست فرصتم ادب خویش می کنیم

2 نایاب گوهریست مرادم و گر نه من دریوزه از نوانگر و درویش می کنیم

3 بیهوده رفتنم ز فروماندگی به است تا خضر نیست رهبری خویش می کنیم

4 دانم که نیست چاره و هر دم ز اضطراب آزار عقل مصلحت اندیش می کنیم

5 عرفی اگر ز کاوش دل مانده ام چه باک ناخن ز کار شد، طلب نیش می کنیم