برخیز راه میکده ی عشق سرکنیم از حزین لاهیجی غزل 709

1 برخیز راه میکده ی عشق سرکنیم سجّادهٔ ورع، به می ناب تر کنیم

2 آن سرو سرفراز کجا جلوه می کند؟ تا شکوه ای ز کوتهی بال و پر کنیم

3 خونابه از تحمّل ما می خورد فلک زهر زمانه را به مدارا شکر کنیم

4 چون حلقه، چند در پس در میتوان نشست؟ درهای بسته باز، به آه سحر کنیم

5 از حد گذشت سختی ایّام و جور یار آتش شویم و در دل خاری اثر کنیم

6 از دل غبار توبه، به افیون نمی رود دلق ورع مگر به شط باده تر کنیم

7 دریا اگر چه هست در آغوش ما حزین لب تر ز جوی خویش، چو آب گهر کنیم