در راه تو گه جان و گهی سر از جویای تبریزی غزل 812

1 در راه تو گه جان و گهی سر بفشانیم آن چیز که داریم میسر بفشانیم

2 چون نخل که آبی خورد و میوه دهد بار از هر ستانیم نکوتر بفشانیم

3 ما ابر بهاریم که از همت سرشار گیریم دمی آبی و گوهر بفشانیم

4 دیگر ز زمین جز گل خورشید نروید بر خاک چو درد ته ساغر بفشانیم

5 از موج سرشکی که نهان در جگر ماست بر زخم دل غم زده نشتر بفشانیم

6 آنیم که در گریه به هر چشم فشردن لخت جگری از مژهٔ تر بفشانیم

7 زین آتش پنهان که بود در جگر ما جویا! چه سرشک؟ از مژه اخگر بفشانیم!!‏