خوش آید پاک بازان از حکیم نزاری قهستانی غزل 363

1 خوش آید پاک بازان را ملامت ز خود بیرون شدی اینک قیامت

2 طمع بگسل که معدوم الوجود است اگر در عشق می خواهی سلامت

3 بباید جان به تیر عشق دادن اگر شکرانه خواهد از غرامت

4 به رغبت بر در تسلیم باید به پای بندگی کردن اقامت

5 به ترک وایه های خویش گفتن موحّد را همین باشد علامت

6 مبین خود را چو خود بینان که خود را نهند از جمعِ اربابِ کرامت

7 نزاری مشورت با عقل کردن نه کار توست پرهیز از ندامت

8 مشو معجب به رای خویشتن هین که دور است این فتور از استقامت