رخ بپوشید و جگره میسوزدم از کمال خجندی غزل 732

1 رخ بپوشید و جگره میسوزدم آتش پنهان بنره میسوزدم

2 خانه ای که آب سازم چون حباب آه دل دیوار و در بسوزدم

3 باد آن لب دل که خون آلود ازوست چون نمک بر ریش تر میسوزدم

4 باز سر بره بکنم پیشش چو شمع گر چه از پا تا بسر میوزدم

5 سوخت جانم نازه او بادش حلال گر به یک نازه دگر میسوزدم

6 نامه شوقم کبوتر دید و گفت چون برم چون بال و پر میسوزدم

7 گر ز چشم بد دلش نرسد کمال من سپندم گو اگر میسوزدم