ما را به امید زندگانی از همام تبریزی رباعی 27

1 ترکم زمی مغانه سرمست می‌آمد و عقل رفته از دست

2 مخمور ز باده چشم جادو شوریده ز باد زلف چون شست

1 اینک آن روی مبارک که سزای نظر است مه چه باشد که ز خورشید بسی خوب‌تر است

2 روح پاک است مصور شده از بهر نظر ور نه این حسن نه اندازه روی بشر است

1 اهل دل در هوس عشق تو سرگردانند زاهدان شیوۀ این طایفه کمتر دانند

2 ذوق آموختنی نیست که آن وجدانی‌ست عقلا جمله در این کار فرو می‌مانند