رفتیم ما و عشق تو اندر میان از همام تبریزی غزل 112

1 دوست آن دارد و آن است که جان می‌بخشد مهربانی به دل اهل دلان می‌بخشد

2 عقل و جان هر که کند پیشکش دلبر خویش گوهر و لعل به دریا و به کان می‌بخشد

1 مگر سنگین دل است و جان ندارد هر آن کس کاو چو تو جانان ندارد

2 مبادا زنده در عالم دلی کاو به زلف کافرت ایمان ندارد

1 ز کوی دوست مرا ناگزیر خواهد بود وگر گذر همه بر تیغ و تیر خواهد بود

2 از آب دیده من در میان منزل دوست به هر طرف که روی آبگیر خواهد بود