رفتیم و با غمت دل پر خون از عرفی شیرازی غزل 430

1 گشود برقع و توفان حسن عالم سوخت متاع شادی و غم جمع بود در هم سوخت

2 که زد به داغ دلم دامن کرشمه که باز به نیم شعله هم خان و مان مرهم سوخت

1 هرگز مگو که کعبه ز بتخانه خوشتر است هر جا که هست جلوه ی جانانه خوشتر است

2 با برهمن حدیث محبت رواست، لیک در دام طایر حرم این دانه خوشتر است

1 ممنون ترکتازی گردون دل من است آماده ی هزار شبیخون دل من است

2 هرگز نیامدش به غلط محملی به سر بیهوده گرد وادی مجنون دل من است