1 جهد کردیم بسی تا دو سه روزی ز حیات دم بر آریم بکام دل خود با یاری

2 عمر شد در سر این آرزو و دست نداد آنکه آید بکفم تازه گل بی خاری

3 من تهیدستم و آزاده چو سرو از پی آن ندهد سرو صفت شاخ امیدم باری

4 ای بسا یار که دارد ز پی کار جهان هر که دارد خردی بنده ندارد باری

5 چون نصیحت گر من دید مه در رسته آن من نه آنم که بدم گرم کنم بازاری

6 گفت ازین بهترک آخر غم کاری میخور گفتم الحق چه توان گفت بگو غمخواری

7 ز آن شد آشفته چنین ابن یمین تا نبود همچو اهل خردش بهر جهان تیماری