مانیستیم و هستی ما هستی از اسیری لاهیجی غزل 161

1 مانیستیم و هستی ما هستی خداست هستی به نیستی نه قرین است نه جداست

2 دلبر چو رو در آینه مختلف نمود این صورت مخالف از آن اختلاف خاست

3 عالم چو عکس آینه و نقش سایه دان کورا نمود و بود ز وهم و خیال ماست

4 بنگر چو شد عیان بلباس چرا و چون آنکو نهان بکسوت بیچون بی چراست

5 مقصود آفرینش عالم کسی بود کو از خودی فنا شد و باقی بدان بقاست

6 میدان یقین که در دو جهان غیر یار نیست بشنو سخن ز عارف حق بین درست وراست

7 رندی که مست باده و هشیار و زاهدست انصاف ده که همچو اسیری دگر کجاست