بسوختیم به برق طلب سراپا را از آرتیمانی مقطعات و غزلیات ناتمام 1

1 ز آئینهٔ دل چو زنگ اغیار زدود نه جامه سفید ساز و نه خرقه کبود

2 چون اهل زمان نه‌ایم در قید فنا ما فانی مطلقیم در عین وجود

1 چون دم از سودای جانان میزنم آتش اندر آب حیوان میزنم

2 شور لیلی طاقتم را طاق کرد همچو مجنون بر بیابان میزنم

1 داند آنکس که ز دیدار تو برخوردار است که خرابات و حرم غیر در و دیوار است

2 ای که در طور ز بی‌حوصلگی مدهوشی دیده بگشای که عالم همگی دیدار است