کردیم دلی را که نبد مصباحش از شیخ بهایی رباعی 49

1 افسوس که عمر خود تباهی کردیم صد قافلهٔ گناه، راهی کردیم

2 در دفتر ما نماند یک نکته سفید از بس به شب و روز سیاهی کردیم

1 دوش از درم آمد آن مه لاله نقاب سیرش نه بدیدیم و روان شد به شتاب

2 گفتم که : دگر کیت بخواهم دیدن؟ گفتا که: به وقت سحر، اما در خواب

1 قد صرفت العمر فی قیل و قال یا ندیمی قم، فقد ضاق المجال

2 و اسقنی تلک المدام السلسبیل انها تهدی الی خیر السبیل