ما بندگان نه در خور این از نشاط اصفهانی غزل 183

1 ما بندگان نه در خور این پایه بوده ایم گوی سعادت از کرم شه ربوده ایم

2 تا دیده ایم دیده بر این در فکنده ایم تا بوده ایم جبهه بر این خاک سوده ایم

3 چشم طمع ز نیک و بد خلق بسته ایم تا دیده ی نیاز بر این در گشوده ایم

4 بی خدمتی بسفره ی نعمت نشسته ایم بی طاعتی به بستر راحت غنوده ایم

5 گامی نرفته دامن مقصد گرفته ایم تخمی نکشته حاصل مطلب دروده ایم

6 بر ما در فزایش نعمت گشوده اند چندان که ما بغفلت و عطلت فزوده ایم

7 ما را بهانه ی کرم خویش کرده اند ورنه سزای این همه احسان نبوده ایم