ما بندگان نه در خور این پایه بوده ایم
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 ما بندگان نه در خور این پایه بوده ایم گوی سعادت از کرم شه ربوده ایم
2 تا دیده ایم دیده بر این در فکنده ایم تا بوده ایم جبهه بر این خاک سوده ایم
3 چشم طمع ز نیک و بد خلق بسته ایم تا دیده ی نیاز بر این در گشوده ایم
4 بی خدمتی بسفره ی نعمت نشسته ایم بی طاعتی به بستر راحت غنوده ایم
5 گامی نرفته دامن مقصد گرفته ایم تخمی نکشته حاصل مطلب دروده ایم
6 بر ما در فزایش نعمت گشوده اند چندان که ما بغفلت و عطلت فزوده ایم
7 ما را بهانه ی کرم خویش کرده اند ورنه سزای این همه احسان نبوده ایم
ادامه توضیحات شاعر