دوش با زلفت به هم شوریده از ابن حسام خوسفی غزل 130

1 دوش با زلفت به هم شوریده حالی داشتیم در سر از سودای ابرویت خیالی داشتم

2 خط ابروی کجت در چشم من پیوسته بود راست گویی در نظر شکل هلالی داشتم

3 گرچه با یاد دهانت عیش بر ما تنگ بود هر دم از شوق لبت شیرین مقالی داشتم

4 چند روزی پای بند کلبه ی آب و گلم من که همچون طایران سدره بالی داشتم

5 خرّما آن روز کان خورشید بر من تافتی حبّذا آن شب که با آن مه وصالی داشتم

6 ای خوشا وقتی که ساقی وقت من خوش داشتی وز کف او چون می کوثر زلالی داشتم

7 یاد باد آن روزگار خوش که چون ابن حسام گاه گاهی بر سر کویت مجالی داشتم