1 کردیم عاقبت وطن اندر دیار عشق خوردیم آب بیخودی از جویبار عشق

2 مستان عشق را به صبوحی چه حاجت است زیرا که درد سر نرساند خمار عشق

3 سی سال لاف مهر زدم تا سحرگهی وا شد دلم چو گل ز نسیم بهار عشق

4 فارغ شود ز دردسر عقل فلسفی یک جرعه گر کشد ز می خوشگوار عشق

5 در دامن مراد نبینی گل مراد بی ترک خواب راحت و بی نیش خار عشق

6 ای فرخ آن سری که زنندش به تیغ یار وی خرم آن تنی که کشندش به دار عشق

7 روزی ندیده تا به کنون چشم روزگار از دور روزگار به از روزگار عشق

8 پروانه گر ز عشق بسوزد عجب مدار کآتش زند به خرمن هستی شرار عشق

9 آن دم مس وجود تو زر می‌شود که تن در بوته فراق گدازد به نار عشق

10 هرکس که یافت آگهی از سر عاشقی وحدت صفت کند سرو جان را نثار عشق